Marijke is blij met haar nieuwe baan

Ruim zes jaar geleden kreeg Marijke (58) een herseninfarct. Na een langdurige revalidatie vanuit huis was ze hier redelijk goed uitgekomen. Anderhalf jaar geleden kreeg ze echter een burn-out. “Het was zo heftig, ik dacht dat ik weer een herseninfarct had. Het was hetzelfde gevoel.” Ze kon een periode helemaal niet meer werken. Per toeval kwam ze bij IBN terecht en volgde het programma ‘Werken na NAH’.

Restschade

Marijke werkte als welzijnsmedewerker op een dagbesteding toen ze werd overvallen door een herseninfarct. Na haar revalidatie pakte ze de draad weer op. “Omdat mensen in mijn omgeving zeiden dat ik geluk had gehad, omdat ik er zo goed vanaf gekomen was, ging ik daar in mee. Voor een deel is dat ook goed, maar vooral in de beginjaren zag ik hierdoor niet in dat er echt wel iets met me aan de hand is, dat ik restschade heb. Daar ben ik destijds overheen gestapt.”

Meer rust pakken

Terug op haar werk op de dagbesteding kwam Marijke tot de conclusie dat ze het werk eigenlijk niet meer aankon. “Daar was ik van ondersteboven. Ik heb een brede achtergrond, dus toen ben ik teruggegaan naar de winkel, als verkoopster. In die tijd was ik ook gastvrouw bij het buurtcentrum en ging ik een dag in de week oppassen op onze kleinzoon. Het was allemaal voor een dag of een dagdeel, ‘dat lukt me wel’ dacht ik. Door de burn-out kwam ik erachter dat het allemaal te veel was, dat ik meer rust moest pakken.”

Niks te verliezen

Na de burn-out had Marijke een hele periode geen werk. Per toeval kwam ze terecht op de website van IBN. “Ik las over het programma ‘Werken na NAH’. Met de praktijkondersteuner deelde ik mijn twijfels, of dit wel bij mij zou passen. Maar op een bepaald moment dacht ik, ik heb eigenlijk niks te verliezen. Achteraf gezien had ik me veel eerder moeten aanmelden. Want dan had die burn-out voorkomen kunnen worden, omdat ik eerder had ontdekt dat ik niet meer alles kan.”

Acceptatie

De verhalen van de andere kandidaten gaven een gevoel van herkenning. “Dat was confronterend: ik heb NAH, het maakte me in het begin onzeker. Ik was er altijd voor weggelopen, maar nu moest ik het aangaan. In het verleden had ik veel meer pit, maar door het herseninfarct was dat weggeëbd en dat miste ik bij mezelf. Door het programma ben ik weer in m’n kracht komen staan. Doordat je leert kijken naar de dingen die nog wel kunnen, kun je de dingen die je niet meer kunt veel makkelijker accepteren. Deze positieve benadering heeft me veel gebracht.”

Zelfverzekerder

Stapje voor stapje ging het steeds beter met Marijke. “Ik ben leergierig dus wilde ervoor gaan. Het was een fijne groep en we werden tijdens de workshops en rollenspellen goed begeleid door Leonie, trainer bij Wasbeer & Pauw, en Corina van IBN. Vooral de workshop met werkgevers heeft me veel opgeleverd, ik heb een hele andere kijk gekregen op solliciteren. Ik was voorheen heel nerveus voor sollicitatiegesprekken en dacht dat je altijd de beste versie van jezelf moet laten zien. Natuurlijk mag je jezelf presenteren, maar je mag ook kritische vragen stellen. Ik ben nu veel zelfverzekerder en het lukt me beter om mezelf te blijven.”

Werk vinden

Aan het einde van het programma was Marijke er echt klaar voor om werk te gaan zoeken. “Wat lukt me nog, kan ik bijvoorbeeld nog in een kleinere kinderopvang werken of een kleinere winkel, of kost dat toch te veel energie? En wat vind ik fijn? Het was in het begin wel een beetje zoeken. Maar ik kwam tot de conclusie dat ik halve dagen wilde werken, in mijn eigen woonplaats Cuijk. Toen zag ik dat er schoonmakers gevraagd werden bij de schouwburg. En daar ben ik aangenomen. Het werk vind ik niet heel uitdagend, maar de omgeving en de werktijden staan me aan. En dit lukt me, hier heb ik voldoende aan en ik heb er plezier in.”

De lat niet te hoog leggen

“Ik was nooit tot deze beslissing gekomen als ik het programma niet had gevolgd. Dan was ik in dezelfde richting blijven zoeken en had ik elke keer een negatieve ervaring gehad, omdat ik de lat te hoog was blijven leggen. Het is beter voor mij om dat juist niet te doen, dat was een belangrijke ontdekking.”